Kijzer Abel met zijn grote poort
Op een vroege ochtend werd Kijzer Abel wakker van een tikkend geluid. Het begon zachtjes, maar het werd steeds luider. Kijzer Abel keek uit zijn slaapkamer raam op de derde verdieping van zijn kasteel en zag beneden allemaal gemene snarfjes met stenen gooien. Er lagen heel veel kleine stenen in de tuin van Kijzer Abel, maar ook heel veel grote keien! ‘Wat krijgen we nou?’ vraagt de Kijzer zich af. Hij haast de trappen af en wanneer hij beneden de deur wilt openen bedenkt hij dat hij beter zijn zwaard even om kan hangen. Met zijn zwaard om liep hij naar buiten. Hij bekeek de snarfjes een poosje. De snarfjes hadden Kijzer Abel nog helemaal niet gezien. Ze hebben het zo ontzettend druk! Met ruziemaken… De snarfjes zijn met stenen naar elkaar aan het gooien. Kijzer Abel denkt even na. Wat gaat hij hier aan doen?
‘Hallo’ zegt hij. Nu kijken alle snarfjes op. ‘Waarom hebben jullie ruzie?’ vraagt Kijzer Abel. De snarfjes kijken elkaar boos aan en beginnen met hun vingers te wijzen. ‘hij wilt links beginnen, maar ik begin rechts!’ .. ‘hij legt de kleine stenen onderin, maar die moeten we bewaren tot bovenin!’ ‘hij duwt hem steeds omver’!
Alle snarfjes zijn tegelijk aan het praten. Kijzer Abel vindt het wel grappig om te zien dat de snarfjes onderling ruzie maken. Dan zijn ze een keertje niet bezig met het plagen van de anderen in sprookjeswereld. ‘Waarom liggen er zoveel stenen in mijn voortuin?’ vraagt de Kijzer dan.
‘Wij bouwen een muur’ zegt een snarf. ‘wij willen jou niet zien wanneer we uit ons modder moeras komen en naar de vleer vlammen grotten gaan, Abel.’ Zegt een andere snarf.
Nu snapt Kijzer Abel wat de snarven aan het doen zijn. Het is tijd voor een mooie poort rondom zijn kasteel. Een stenen muur vindt de Kijzer geen goed idee, hij is namelijk heel goed in het maken van ijzeren poorten, met een beetje mooie magie erin zodat de poort vanzelf open en dicht kan gaan!
Kijzer Abel vertelt tegen de snarven dat ze alle stenen op moeten ruimen en dat hij zelf voor een poort zal zorgen zodat hij de snarfen thuis nooit meer hoeft te zien. Dat vinden de snarfjes goed, ze nemen alle stenen mee en ze gaan weg.
De hele dag is Kijzer Abel bezig met het smeden van de allermooiste poort. Er kwamen ’s avonds een paar oerieboeries bij hem langs en ze hebben hem geholpen. Nu staat er om het kasteel van Kijzer Abel een hele mooie ijzeren poort met krullen en rozen, met hartjes en ovalen, en ook met een beetje magie! De poort gaat namelijk helemaal vanzelf open wanneer er iemand naar binnen of naar buiten wilt. De oerieboeries vinden het geweldig. Ze gaan steeds omstebeurd voor de poort staan om erdoor heen te lopen. Naar binnen, naar buiten, naar binnen, en weer naar buiten. Totdat ze in slaap vallen en Kijzer Abel ze allemaal naar binnen brengt. De oerieboeries mogen blijven logeren in 1 van de logeerkamers in het grote kasteel. Kijzer Abel is zelf ook moe geworden, hij gaapt en gaat daarna ook naar bed.