Het verhaal over een piepklein magisch beestje…
Er was eens een beestje. Een piep klein beestje. Het beestje had vleugeltjes in de vorm van een hartje. Het was een hartjesbeestje! En zijn naam was Teddy. Teddy was zo klein dat hij makkelijk door sleutelgaatjes kon vliegen. En dat deed hij ook graag. Hij vloog overal naar binnen. Bij paddestoelen huisjes, bij het paleis van de witte fee, maar ook bij de poort van het oude, donkere kasteel. Hij kwam overal!
Maar wat niemand wist, was dat Teddy een magisch beestje was. Hij kon namelijk toveren. Op deze mooie dag waren er twee kaboutertjes met een bal aan het spelen. Ze waren aan het overgooien. Tot opeens de bal over het hek van het donkere kasteel vloog. Teddy zag dat gebeuren.
Het kasteel was al heel oud en er woonde spookjes in. Niemand durfde ooit dichterbij te komen. Niemand, behalve Teddy. Teddy was zo klein dat de spookjes hem nog nooit hebben gezien. Teddy durfde alles.
Maar de kaboutertjes die nu de bal kwijt waren, waren een beetje bang van het kasteel en erg verdrietig dat de bal nu kwijt was. Nu konden ze niet meer spelen!
Teddy ging ze helpen.
Hij ging op de bal staan. En rolde de bal helemaal door de donkere bomen van de tuin van het kasteel. Hij rolde de bal naar de grote poort toe. En daar stonden de twee kaboutertjes heel verdrietig te kijken.
Maar wat nu?
Teddy was veel te klein om de grote bal over zo een hoge poort te gooien. Hij had een beter idee. Hij kon natuurlijk wel heel goed toveren! Teddy keek naar de kaboutertjes, en toen begonnen zijn vleugeltjes magisch licht te geven. Zijn vleugeltjes gloeiden mooi rood en oranje. En hij zei: ‘Hocus Pocus Oort, de bal vliegt over de … ‘
Maar Teddy kon de zin niet afmaken. Er kwam een spookje uit het donkere kasteel gevlogen!
De kaboutertjes werden nog een beetje banger. Het spookje kwam deze kant op gevlogen. Maar hij was niet zo snel. Het was een heel traag spookje. Teddy begon opnieuw met de toverspreuk: ‘Hocus Pocus Oort, de bal vliegt over de poort’. Maar ojee, hij was vergeten van de bal af te springen! Dus Teddy vloog met de bal mee, over de hoge poort. Het spookje was nu heel dichtbij. Hij zag het hartjesbeestje en de twee kaboutertjes en hij zei: ‘Wat leuk! Na 100 jaar krijgen we eindelijk iemand op bezoek!’ Het spookje hield een gouden sleutel vast en deed daar de oude poort mee open.
‘Kom binnen’, zei het vrolijke spookje. ‘We bakken samen een taart of spelen samen met de bal’. En dat klonk toch wel erg gezellig. Teddy, het piepkleine hartjesbeestje, de twee kaboutertjes en het vrolijke spookje hebben de hele middag samen veel plezier gehad.
En deze avond?
Liggen de kaboutertjes in hun paddestoelen huisjes te slapen en dromen ze over lieve spookjes.
En Teddy?
Hij vliegt nog vrolijk rond in het oude kasteel met zijn vleugeltjes in de vorm van een hartje.
Geschreven door Yva.
© 2022 Yva, all rights reserved.