Bosnimph met een gebroken armpje
Het was al een tijdje rustig in het nimphen bos. Koning Honing was blij rond aan het vliegen met de bijen en Kellietje hield zich bezig met het lezen van haar favoriete boek. Dat deed ze graag. In het nimphen bos is er een nieuwe boom bijgekomen. Een hele speciale, gouden boom. Die boom is zo mooi, en hij geeft de fijnste schaduw, dus Kellietje vindt het fijn om onder die boom te zitten wanneer ze haar boek leest. Dat doet ze vandaag ook. Ze leest en ze hoort de vogeltjes fluiten en de bijen zoemen. Maar dan opeens merkt ze dat de boom beweegt! Dat is nieuw… wat zou er aan de hand zijn? Het waait helemaal niet, het is zelfs windstil… dus dat kan het niet zijn. Kellietje staat op en kijkt rond. Aan de andere kant zijn 2 snarfen erg druk bezig. Ze zijn de boom uit de grond aan het trekken?! ‘Heey!’ roept Kellietje… ‘Wat zijn jullie aan het doen?!’’ En dan zegt een snarf: ‘Wij vinden deze boom te mooi dat wij hem in snarfenbos willen hebben. Deze boom is nu van ons.’’
In snarfenbos wordt alles lekker lelijk. En hoe lelijker alles wordt, hoe mooier de snarfen sprookjesland vinden! Daar is Kellietje helemaal niet blij mee. Ze pakt een boomstronk vast en probeert de snarfen tegen te houden. Maar de snarfen zijn sterk. Zij trekken samen ook aan een boomstronk.. en zo wordt het net een spelletje touwtrekken. Wie het sterkste is, wint. Maar dit is helemaal geen spelletje. Dit gaat om de toekomst van de hele speciale, gouden boom! Kellietje wist dat ze sterker moest zijn. Ze trok, ze trok zo hard… ze ging zelfs met haar vleugeltjes flapperen om sterker te worden dan de snarfen. Maar ojee. Ze viel achterover! En daardoor heeft ze nu heel veel pijn. Haar billen doen pijn, en haar armpje doet ook pijn. Kellietje riep heel hard: AUW AUW! De snarfen schrokken daarvan en renden snel weg, zonder de boom. ‘Een bosnimph met een gebroken armpje is wel genoeg gemene streken op 1 dag’, zei de ene snarf. En de andere snarf riep: ‘snel rennen, anders denken ze dat wij dat hebben gedaan!’
Koning Honing en de bijen hoorden Kellietje Auw Auw roepen. Ze vlogen heel snel naar haar toe. Koning Honing deed een wit bloemetjes blaadje rond haar arm heen. Maar het hielp niet tegen de pijn. ‘Kom, we bregen je naar Leintje het genees Dolfijntje’. En dat deden ze. Kellietje zat op de rug van Koning Honing en samen vlogen ze helemaal naar de minderminnen zee. Daar kreeg Kellietje de magische dolfijnen kus. En toen deed haar armpje geen pijn meer! Ze vertelde het hele verhaal over de snarfen aan alle andere bosnimphen. En met zijn allen gingen ze naar de oerieboeries toe… ze gingen een plan bedenken om de snarfen te laten stoppen. Maar dat is een ander verhaal.